Vanmorgen werd ik wakker met een onbestemd gevoel. Iets wat ik wel herken van andere keren als het begin van een depressie. Dit keer ben ik me er heel bewust van. Zoals iedere morgen ga ik mediteren en neem dit gevoel mee in de meditatie. Ik laat het gevoel toe. Daarbij voel ik een druk op mijn achterhoofd, alsof de depressie zijn hoofd tegen mijn achterhoofd duwt. Ik voel zijn armen strak om me heen. Het beknelt me, ik voel druk op mijn borstgebied en in mijn keelgebied. Ik voel het, blijf erbij, duw het niet weg. Ik besluit om te blijven. En dat is anders dan wat ik gewend ben. Wat ik meestal doe is zelf helemaal verdwijnen en de depressie worden. Nee, dit keer doe ik het anders. Ik ga in contact met deze depressie want ik ben de depressie niet.

????? ?????????, zou je je armen wat losser willen doen? Vraag ik hem. Zodat ik ook ruimte heb om te ademen. De depressie doet zijn armen wat losser om me heen, de druk op mijn borstgebied wordt minder en ik voel ruimte voor mijn hart. Ook mijn keel krijgt meer ruimte om de adem door te laten.

Ik voel een druk op mijn schouders, alsof ik een zware last mee moet torsen. En besef dat ik jarenlang depressies met me heb meegesjouwd.
????? ?????????, ik heb je jarenlang meegetorst, zou je nu op je eigen benen willen gaan staan? Ik heb je niet meer nodig. De depressie gaat op zijn eigen benen staan. Ik voel de druk op mijn schouders verminderen, wat direct effect heeft op mijn lichaam. Mijn schouders en rug beginnen langzaam te bewegen. Kleine bewegingen die een gevoel van vrijheid geven.

????? ?????????, ik voel je hoofd nog tegen mijn achterhoofd duwen, zou je jouw hoofd op je eigen lijf willen laten steunen? Ik weet dat je daar sterk genoeg voor bent. De depressie doet wat ik hem vraag. Ik voel mijn hoofd, ik voel tintelingen, ik voel bewegingen alsof mijn schedel wordt uitgedeukt.

????? ?????????, je hebt jezelf al zo lang achter mij geschaard, wil je nu alsjeblieft naast mij komen? Ik herken en erken dat ik de depressie niet ben. Het is iets wat mij overspoelt, mij overschaduwt. Het overschaduwt het vlammetje in mij wat voluit kan en wil leven. Het overschaduwt mij en ik voel me ongelukkig. Waardoor ik het geluk buiten mijzelf ga zoeken. Waardoor ik denk dat ik een ander nodig heb om me gelukkig te voelen. Terwijl dat geluk dus altijd in mij aanwezig is, daar heb ik niets of niemand anders voor nodig.

????? ??????? ?????????, wil je alsjeblieft nu aan de kant gaan, zodat ik voluit kan leven en ik mijn geluk de ruimte kan geven, want geluk is er altijd.

En betekent dit dat ik nooit meer een depressie zal hebben? Nee, het laat me wel zien dat ik altijd een keuze heb. De keuze om in de depressie onder te duiken of om voor iets anders te kiezen, hoe moeilijk dat soms misschien ook voelt. Ik heb de keuze om voor geluk te kiezen.

Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.