Zo voelt het voor mij  wanneer ik een mandala maak. Ik zie overeenkomsten tussen het maken van een mandala en het leven.
Het begint al bij de geboorte, het begin, de kern. Van daaruit groeien we verder. Tijdens ons leven komen vele situaties en uitdagingen op ons pad, waarvan we kunnen leren.
Zo ook bij het maken van de mandala. Ik begin in het midden, bij de kern en van daaruit ga ik intuïtief te werk en wordt de mandala opgebouwd met lijnen, vormen en kleuren.

Mijn mandala’s zijn niet foutloos, enkele foutjes en onvolkomenheden sluipen er af en toe in. En desondanks hoor ik vaak dat ze er perfect uitzien. Ons leven is ook niet foutloos, toch is het op een of andere manier toch het leven wat (perfect) bij ons past.

Het gebeurt weleens dat ik een aantal toeren heb gehaakt en dat het dan toch niet blijkt te kloppen. Het is of te ruim, of juist te strak, of de vorm klopt niet. En dan haal ik het uit. Geen probleem.
En zo doen we allemaal weleens iets in ons leven wat uiteindelijke niet goed blijkt uit te pakken. Je kunt dan op dezelfde weg doorgaan (terwijl je al weet dat dit niet de juiste weg is) of je gaat terug naar af en slaat een andere weg in. Weet er is niets mis met jou. Je hebt het in ieder geval geprobeerd, je bent een ervaring rijker.